Blog 23: Ballast

September 2020

 

Ballast

Iedereen draagt het mee. Ballast. In de spreekwoordelijke rugzak die je meesleept tijdens je leven. Je vult de rugzak met kostbare herinneringen, verdrietige en wanhopige momenten, boosheid, levenslessen, onmacht of onzekerheid. De ene rugzak zit stampvol. De andere heeft nog flink wat zijvakjes over. Maar de ballast die je meedraagt, vormt je. Dat is mijn mening.

Afgelopen maart bereikte mijn ‘ballast’ zijn hoogtepunt. Het voelde alsof er niets meer bij kon in mijn rugzak. Ik vond, oprecht, dat ik meer dan genoeg drama had gehad voor een heel mensenleven. Wellicht wat overdreven…maar zo voelde het. Ik droeg ook letterlijk 15 kilo te veel mee. Het relativeren ging steeds lastiger. Ik deed verwoede pogingen om mezelf positief toe te spreken. Want: “Ik had toch heel veel moois wat ik kon koesteren? Een fantastisch lopend bedrijf. Twee prachtige kinderen. Een zorgzame familie. Trouwe en gezellige vrienden. Een thuis!”

Ik wilde mijn ballast kwijt!

Ik heb nagedacht. Gemediteerd. Mindfullness gedaan. Een gesprek met mijn coach gehad. Ik besloot het volgende: Ik wilde mijn ballast kwijt! Want door het een plekje te geven, is er ruimte om te focussen op de mooie en positieve dingen. Ik wilde een manier vinden om het negatieve een plek te geven.

Conclusie? Sporten. Om de ballast kwijt te raken moest ik gaan sporten. Tja…makkelijk gezegd. Zet die knop maar eens op. De laatste maanden van 2019 en eerste maanden van 2020 bewoog ik amper. In combinatie met een bourgondisch leven (wat ik niet wilde opgeven), is dat vragen om problemen.

Maart 2020. Ik ben begonnen met wandelen. Urenlang wandelen. Met muziek op. Helemaal alleen. Verwerken. Nadenken. Ballast kwijtraken. Plannen maken. Van wandelen kwam hardlopen. Van hardlopen kwam het idee om te gaan trainen voor de 1/8 triatlon. Samen met mijn broertje (die net als ik een heel heftige tijd had begin 2020). Zwemmen kon ik al. Dus dat was een kwestie van conditie opbouwen. Een racefiets werd aangeschaft. Een training schema gemaakt.

De knop is om

We zijn 6 maanden verder. De knop is om! Ik zwem 2 kilometer in 40 minuten. Fiets 40 kilometer in 1,5 uur en loopt inmiddels ruim 6 kilometer hard in een kleine drie kwartier. 5 of 6 keer per week trek ik mijn ‘sportpakkie’ aan. Bam! Best iets om trots op te zijn. Ik heb zelfs stiekem het idee om de 1/8 triatlon om te zetten naar een 1/4. Met een beetje training en doorzettingsvermogen moet dat voorjaar 2021 haalbaar zijn (mits Corona geen roet in het eten gooit). Leuke bijkomstigheid? De eerste 10 kilo’s zijn er af. Zonder dat ik al te veel van mijn bourgondische levensstijl heb ingeleverd. Die laatste 5 zullen er ook nog wel af gaan. Maar belangrijker! Ik ben mijn ballast kwijt! Het zware gevoel (letterlijk en figuurlijk). Ik kan relativeren door te sporten. Ruimte maken voor positieve gedachten. Plannen maken voor de toekomst! Ik heb meer energie dan ooit tevoren. Nu de volgende uitdaging: het temperen van die energie. Balans vinden. Dat is stof voor een volgende blog.

Vertrouwen

PS: Corona hakt erin! Ik zie het om me heen. De interim markt ligt behoorlijk op zijn gat. Ik ben bang dat het einde voorlopig nog niet in zicht is. Ik klaag niet. Mijn werving & selectie opdrachten lopen gestaag door. Wat zorgt voor een stabiel inkomen. Ik heb zelfs Harmke een contract kunnen aanbieden. Ik zie uit naar 2021. Corona vrij. Waarbij het vertrouwen terug komt.

Mijn advies aan iedereen die, net als ik, baalt van de Corona crisis… Pak je wandelschoenen, zet goede muziek op en galm luidkeels mee. Ga een heel eind lopen, laat een paar tranen lopen. Wedden dat je je daarna beter voelt?